15.03.2006 13:46
Post traumatic stress disorder
Ég veit ekki alveg hver er rétta þýðingin á post traumatic stress
disorder (eða ptsd) en það er í öllu falli hrikalegt ástand. Á The Learning Center (www.thelearningcenter.net) stendur til dæmis þetta um ptsd:
Post-Traumatic Stress Disorder (PTSD) is a debilitating condition that follows a terrifying event. Often, people with PTSD have persistent frightening thoughts and memories of their ordeal and feel emotionally numb...
The event that triggers it may be something that threatened the person's life or the life of someone close to him or her. Or it could be something witnessed, such as mass destruction after a plane crash.
Whatever the source of the problem, some people with PTSD repeatedly relive the trauma in the form of nightmares and disturbing recollections during the day. They may also experience sleep problems, depression, feeling detached or numb, or being easily startled.eeing things that remind them of the incident may be very distressing, which could lead them to avoid certain places or situations that bring back those memories. Anniversaries of the event are often very difficult.
Nú hef ég alltaf haldið að til þess að fá ptsd þyrfti maður að lenda í einhverjum ógnvænlega hrikalegum atburði sem hefur áhrif á líf þitt til frambúðar. Aldrei datt mér í hug að hægt væri að fá ptsd við það eitt að fara í bíó. En þar hafði ég rangt fyrir mér.
Fyrir 6 árum síðan var ég ungur og saklaus piltur, laus við allar heimsins áhyggjur og vissi lítið um grimmd alheimsins og miskunnarleysi fólks sem er rotið inn að beini. Ég hafði gaman af lífinu og naut þess að gera eitthvað skemmtilegt, eins og t.d. að fara í bíó. Lífið var líka gott og allt virtist brosa við mér.
Þegar ég sá auglýsta óvissuforsýningu í Regnboganum óraði mig ekki fyrir þeim hörmungum sem senn voru að fara að gerast í mínu lífi. Glaður í bragði og með eftirvæntingu í huga rölti ég í bíóið og keypti mér miða. Spennan jókst eftir því sem leið á daginn og mér fannst þessi áhætta mín gefa nýjan tón, eða blæ, á litróf lífsins. Það var því einn spenntur ég sem settist niður í myrkum bíósal Regnbogans á þessu afdrifaríka föstudagskvöldi árið 2000.
Um leið og myndin byrjaði helltist yfir mig ónotatilfinning því þá kom í ljós að þetta var eina myndin af þremur mögulegum sem mig langaði ekki til að sjá. Ég sat sem lamaður í sætinu mínu og gat mig hvergi hreyft. Mér leið eins og Alexander de Large úr Clockwork Orange þar sem hann var neyddur til að horfa á sífellt meiri viðbjóð. Ég fann ósýnilega hönd halda mér föstum og galopna augu mín svo ég gat ekkert annað en horft áfram. Myrkrið í salnum varð að skrýmsli sem gleypti mig og hver rammi á tjaldinu virkaði á mig eins og bit frá skrýmslinu meðan það tuggði mig vel og vandlega.
Myndin sem ég er að tala um er að sjálfsögðu Big Momma's House og er afsprengi djöfulsins. Martin Lawrence er sjálfur antikristur og ég er búinn að missa töluna á því hversu oft ég hef vaknað í svitabaði eftir þessa hrikalegu lífsreynslu. Enn í dag fæ ég krampakast og dett í gólfið ef ég sé í ljótt fésið á Lawrence, hvað þá ef ég sé honum bregða fyrir í einhverju sem ég er að horfa á. Að kalla þennan mann grínleikara er sama ónefni og að segja að Adolph Hitler hafi verið mannvinur og jafnréttissinni.
Af hverju er ég að rifja þennan óskapnað upp? Jú, vegna þess að einhverjir rotnir djöflasynir í Hollywood hafa ákveðið að Big Momma's House hafi ekki verið nógu léleg, ekki nógu ill, ekki nógu mannskemmandi. Þess vegna er nú búið að gera Big Momma's House 2! Oh, the humanity!
Og til að bæta gráu ofan á svart er búið að taka út úr dæminu einu ástæðuna fyrir því að ég framdi ekki sjálfsmorð yfir fyrri myndinni, Paul Giamatti. Enda er BMH2 sem stendur í 81. sæti yfir 100 lélegustu myndir allra tíma skv. imdb.com með 2,9 í einkunn.
Það þarf varla að taka það fram en ég ætla ekki að sjá þessa mynd. Aldrei! Ég ætla ekki að sjá hana í bíó og mun forðast þá kvikmyndahúsakeðju sem sýnir hana því ég vil ekki einu sinni sjá sýnishornið úr myndinni. Síðan ég sá fyrri myndina hefur bíóferðum mínum fækkað allsvakalega auk þess sem ég er löngu hættur að þora að láta sjá mig á óvissusýningum.
Ég við því biðja alla sem ég þekki um að forðast þessa mynd þar sem ég óska engum svo ills að sitja í gegnum þessar hörmungar. Það er bara ekki þess virði. Lífið er of stutt.
Kveðja,
Dóri
Post-Traumatic Stress Disorder (PTSD) is a debilitating condition that follows a terrifying event. Often, people with PTSD have persistent frightening thoughts and memories of their ordeal and feel emotionally numb...
The event that triggers it may be something that threatened the person's life or the life of someone close to him or her. Or it could be something witnessed, such as mass destruction after a plane crash.
Whatever the source of the problem, some people with PTSD repeatedly relive the trauma in the form of nightmares and disturbing recollections during the day. They may also experience sleep problems, depression, feeling detached or numb, or being easily startled.eeing things that remind them of the incident may be very distressing, which could lead them to avoid certain places or situations that bring back those memories. Anniversaries of the event are often very difficult.
Nú hef ég alltaf haldið að til þess að fá ptsd þyrfti maður að lenda í einhverjum ógnvænlega hrikalegum atburði sem hefur áhrif á líf þitt til frambúðar. Aldrei datt mér í hug að hægt væri að fá ptsd við það eitt að fara í bíó. En þar hafði ég rangt fyrir mér.
Fyrir 6 árum síðan var ég ungur og saklaus piltur, laus við allar heimsins áhyggjur og vissi lítið um grimmd alheimsins og miskunnarleysi fólks sem er rotið inn að beini. Ég hafði gaman af lífinu og naut þess að gera eitthvað skemmtilegt, eins og t.d. að fara í bíó. Lífið var líka gott og allt virtist brosa við mér.
Þegar ég sá auglýsta óvissuforsýningu í Regnboganum óraði mig ekki fyrir þeim hörmungum sem senn voru að fara að gerast í mínu lífi. Glaður í bragði og með eftirvæntingu í huga rölti ég í bíóið og keypti mér miða. Spennan jókst eftir því sem leið á daginn og mér fannst þessi áhætta mín gefa nýjan tón, eða blæ, á litróf lífsins. Það var því einn spenntur ég sem settist niður í myrkum bíósal Regnbogans á þessu afdrifaríka föstudagskvöldi árið 2000.
Um leið og myndin byrjaði helltist yfir mig ónotatilfinning því þá kom í ljós að þetta var eina myndin af þremur mögulegum sem mig langaði ekki til að sjá. Ég sat sem lamaður í sætinu mínu og gat mig hvergi hreyft. Mér leið eins og Alexander de Large úr Clockwork Orange þar sem hann var neyddur til að horfa á sífellt meiri viðbjóð. Ég fann ósýnilega hönd halda mér föstum og galopna augu mín svo ég gat ekkert annað en horft áfram. Myrkrið í salnum varð að skrýmsli sem gleypti mig og hver rammi á tjaldinu virkaði á mig eins og bit frá skrýmslinu meðan það tuggði mig vel og vandlega.
Myndin sem ég er að tala um er að sjálfsögðu Big Momma's House og er afsprengi djöfulsins. Martin Lawrence er sjálfur antikristur og ég er búinn að missa töluna á því hversu oft ég hef vaknað í svitabaði eftir þessa hrikalegu lífsreynslu. Enn í dag fæ ég krampakast og dett í gólfið ef ég sé í ljótt fésið á Lawrence, hvað þá ef ég sé honum bregða fyrir í einhverju sem ég er að horfa á. Að kalla þennan mann grínleikara er sama ónefni og að segja að Adolph Hitler hafi verið mannvinur og jafnréttissinni.
Af hverju er ég að rifja þennan óskapnað upp? Jú, vegna þess að einhverjir rotnir djöflasynir í Hollywood hafa ákveðið að Big Momma's House hafi ekki verið nógu léleg, ekki nógu ill, ekki nógu mannskemmandi. Þess vegna er nú búið að gera Big Momma's House 2! Oh, the humanity!
Og til að bæta gráu ofan á svart er búið að taka út úr dæminu einu ástæðuna fyrir því að ég framdi ekki sjálfsmorð yfir fyrri myndinni, Paul Giamatti. Enda er BMH2 sem stendur í 81. sæti yfir 100 lélegustu myndir allra tíma skv. imdb.com með 2,9 í einkunn.
Það þarf varla að taka það fram en ég ætla ekki að sjá þessa mynd. Aldrei! Ég ætla ekki að sjá hana í bíó og mun forðast þá kvikmyndahúsakeðju sem sýnir hana því ég vil ekki einu sinni sjá sýnishornið úr myndinni. Síðan ég sá fyrri myndina hefur bíóferðum mínum fækkað allsvakalega auk þess sem ég er löngu hættur að þora að láta sjá mig á óvissusýningum.
Ég við því biðja alla sem ég þekki um að forðast þessa mynd þar sem ég óska engum svo ills að sitja í gegnum þessar hörmungar. Það er bara ekki þess virði. Lífið er of stutt.
Kveðja,
Dóri
Skrifað af Halldóri
Flettingar í dag: 297
Gestir í dag: 33
Flettingar í gær: 52
Gestir í gær: 8
Samtals flettingar: 197025
Samtals gestir: 31613
Tölur uppfærðar: 4.4.2025 15:28:24
